De tijd vliegt voorbij!

Deze blog, beter laat dan nooit zou ik maar zeggen. Hij lag al een tijdje half klaar maar de gezelligheid in de avonden weerhield mij ervan om deze verder af te maken dus bij deze nu nog.
Echt waar alles gaat hier langzaam maar behalve de tijd vliegt in een razend snel tempo. Het voordeel hier van is dat je het ontzettend naar je zin hebt wat ik hier zeker heb. Het nadeel hier van is, is dat ik weer sneller in het koude kikkerlandje terug ben.
Nadat we terug zijn gekomen van onze 5 daagse trip in oktober lijkt de tijd, voor mijn gevoel, voorbij gevlogen te zijn. 
In de tijd dat we terug zijn hebben we veel nieuwe vrijwilligers ontmoet uit zowel Nederland en ook eentje uit Duitsland.
In de tijd dat ik terug ben heb ik een hoop beleefd zowel op Hanukkah als buiten Hanukkah. Hierbij weer een korte impressie. Veel lees plezier!

Anne en ik zijn  met Moses en Solomon naar de Christel Community School, dat is een school ongeveer een half uurtje rijden van Hanukkah dat gesponsord wordt door Nederlanders. We gingen daar heen om speelattributen te plaatsen en foto's te maken voor Christel en Robert, de mensen die de school hebben gesponsord. 
Na eerst wat cement te hebben gehaald gingen we richting de school. Daar aangekomen bleek al snel dat er weer niks gedaan was met het grind, wat wel was beloofd. We gingen zelf aan de slag en er kwamen allemaal kinderen en een paar volwassenen kijken. Ik dacht dat die volwassenen wel kwamen helpen maar die deden bar weinig. Solomon ging hard aan de slag om gaten in de grond te maken om de speelattributen vast te zetten en de andere volwassenen mannen zatten gewoon te kijken wat hij aan het doen was. Na ongeveer 2 uur waren we  klaar en kon ik foto's maken om deze uiteindelijk op te sturen naar Christel en Robert. Doordat deze school wordt gesponsord kunnen de kinderen van dat dorpje ook gewoon naar school, je moet er toch niet aan denken als kinderen niet naar school kunnen en lekker kunnen spelen op school. 
Anne en ik hebben er ook samen met sponsor geld voor gezorgd dat een klein huisje van 2 ouders met 4 kinderen wordt voorzien van een nieuw dak, aangezien het oude dak allemaal water door laat als het regent. Anne en ik vonden het beide een goed doel om geld aan te besteden. 
Ik heb ook nog de medicijnen van 1 vd kinderen van Hanukkah gesponsord, dit omdat ik dat ook zeker een goed doel vind, omdat het belangrijk is dat het kind deze medicijnen binnenkrijgt.

Ik ben met nog 4 andere vrijwilligers naar een dorpje geweest van een meisje dat vroeger ook op Hanukkah heeft gewoond omdat ze een ernstige been wond had. Ze is daar door vrijwilligers voor behandeld op Hanukkah. Ze woont nu weer met haar moeder samen en haar 5 andere broertjes en zusjes in een klein leem hutje, daar wonen nog vele andere mensen in de zelfde soort huisjes. Binnenkort gaan ze verhuizen naar een nieuw mooi huisje gesponsord door vrijwilligers van Hanukkah.We gaven deze mensen een aantal tassen met kleren en de kinderen kregen allemaal een ballon om mee te spelen, ze vonden dit helemaal geweldig. Ik vond het geweldig om te zien hoe blij deze kinderen en volwassen waren, ook al hebben ze helemaal niet veel. Zo zie je maar je hebt niet veel nodig om gelukkig te zijn. Dus waar maken wij ons soms druk om, om allemaal dure apparaten aan te schaffen dit is helemaal niet nodig om gelukkig te zijn dat blijkt maar weer eens. 

Op 6 november was het mijn verjaardag dat betekende mijn eerste verjaardag buiten Nederland een hele bijzondere ervaring. 
Half 7 in de ochtend werd ik wakker gezongen voor mijn kamerdeur door alle kinderen van Hanukkah en een aantal vrijwilligers. Toen ik buiten kwam moest ik ook gaan zingen hoe oud ik was en ik kreeg uiteindelijk een bak water over mij heen van een vd oudere kinderen, dat is traditie in Ghana als er iemand jarig is. 
De kinderen vonden het geweldig. Uiteindelijk moest ik nog een aantal ballonnen stuk maken met een naald, het feest was begonnen.
Daarna was het tijd voor ons ontbijt, alles stond klaar voor mijn verjaardag, zoals een cadeau van alle vrijwilligers dat op mijn bord lag. Echt heel leuk. Het cadeau was een mooie Ghanese tas en ik kreeg nog wat andere cadeaus.
In de stad ging ik iets lekkers kopen voor de kinderen. Ik vroeg om 70 bananen zodat ik in ieder geval genoeg had. Maar de vrouw dacht dat ik bedoelde 70 trossen en aan 1 tros zatten ongeveer 12 bananen, dus ga maar na hoeveel ik dan zou krijgen, hahaha. Wij kwamen er achter dat de vrouw mij niet goed had begrepen maar uiteindelijk betaalde ik maar 10 cedi voor ongeveer 120 bananen echt geen geld. Ik denk dat de vrouw geen zin meer had om na te gaan hoe veel ik moest betalen. Nou ik vond het allemaal wel prima ;).
Bij terugkomst op Hanukkah stonden zonder dat ik het wist Barbara de kok mama en Mirjam  de kok mama vd vrijwilligers verstopt achter de slaapkamers vd jongens en gooide, nadat ik langs liep 2 volle bakken met water over mij heen. Ik was dus zeiknat. Ik maakte mij alleen een beetje zorgen over mijn telefoon maar gelukkig was hij niet al te nat. Lucky me!
 En voor ik het wist waren mijn kleren al weer droog. Maar voor ik het wist gooide Moses een bak water over mij heen zonder dat ik het door had. Iedereen lachen natuurlijk maar ik vond het zelf ook niet erg het was toch warm. En ook verschillende kinderen hadden nog bakken met water over mij heen gegooid, zij hadden de grootste lol en ik kon er ook wel om lachen. 
We hadden Moses gevraagd of we bij hun een taart konden maken maar hij zij dat de oven niet werkte nadat hij eerst een tijdje met thuis had gebeld.  En dat hun de taart wel zouden regelen, dat vonden we al een klein beetje vreemd.
In avond zaggen we duidelijk een auto aankomen, aangezien het light off was. En opeens werd er buiten bij de deur van de vrijwilligersruimte gezongen voor mij en daar stond Mariette. Niemand had verwacht dat zij naar Ghana zou komen in deze periode aangezien zij in Nederland was. Het was dus een hele leuke verassing of ook wel verjaardagsverassing vond ik. Ik kreeg nog meer cadeaus een aantal tijdschriften met lekkere Nederlandse snoepjes echt heel lief. Zij hadden duns ook een taart mee en nu wisten Anne en ik waarom we niet de taart konden maken bij hun we mochten nog niet weten dat Mariette er was en dat hun taart aan het maken waren. Nadat de kaarsjes in de taart stonden en er was gezongen mocht ik de kaarsjes uit blazen en bijna tegelijkertijd ging het licht weer aan, best bijzonder eigenlijk toch! Het was een verjaardag om nooit te vergeten!

In november hebben we ook 11 november met de kinderen gevierd. De kinderen kregen allemaal een lampion en een aantal vrijwilligers gingen in een hun kamer zitten zodat als er gezongen werd de kinderen allemaal wat snoepje kregen. De kinderen gingen in groepjes langs de deuren, echt heel leuk om te horen dat de kinderen het liedjes elf november zo goed konden mee zingen. De kinderen vonden het echt geweldig om te doen en als je blije kinderen ziet voel je je zelf ook zo! 

Aankomende week komt mijn allerlaatste blog van mijn laatste maand op Hanukkah en Ghana!